کودکان خیابانی؛ فراموش‌شدگانی در دل شهر
گزارش: نبیلا نوری
در خیابان‌های شهر، هزاران کودک بدون سرپناه و آینده‌ای روشن، روزها را در گرسنگی و درد می‌گذرانند. این اطفال خیابانی نه تنها از تحصیل و حقوق اساسی خود محروم‌اند، بلکه هر روز در معرض خطرات جانی، روانی و اجتماعی قرار دارند
این در حالی است که بررسی‌ها نشان می‌دهند که عوامل متعددی در افزایش اطفال خیابانی نقش دارند. یکی از مهم‌ترین دلایل این معضل، فقر اقتصادی است؛ بسیاری از خانواده‌ها به دلیل نداشتن درآمد کافی، فرزندان خود را برای کار کردن یا گدایی به خیابان‌ها می‌فرستند
ناامنی و جنگ نیز یکی دیگر از عوامل کلیدی در این بحران است. درگیری‌های مسلحانه و ناآرامی‌های داخلی باعث از بین رفتن سرپرستان خانواده‌ها شده و بسیاری از کودکان را بی‌خانمان و سرگردان کرده است. مشکلات خانوادگی و رو آوردن به مواد مخدر نیز در افزایش این پدیده نقش دارند. بسیاری از کودکان خیابانی از خانواده‌هایی می‌آیند که والدین آن‌ها به مواد مخدر معتادند یا دچار مشکلاتی مانند خشونت خانوادگی و طلاق هستند
کارشناسان اجتماعی به این باورند که: «اطفال خیابانی قربانیان مشکلاتی هستند که خود در ایجاد آن نقشی نداشته‌اند. اگر برای آموزش، حمایت و توانمندسازی آن‌ها اقدام فوری صورت نگیرد، این کودکان در آینده یا جذب گروه‌های مجرمانه خواهند شد یا در چرخه فقر و محرومیت باقی خواهند ماند
با این حال، الیاس، پسر ۱۱ ساله که تنها نان‌آور خانواده هشت نفری است، می‌گوید که بسیار علاقه به درس خواندن دارد، اما رنج روزگار او را از تمام آرزوهایش محروم کرده است
همچنین احمد، ۱۰ ساله، که در خیابان کار می‌کند، می‌گوید: «پدرم فوت کرده و مادرم بیمار است. من نان‌آور خانواده‌ام. هر روز در چهارراه‌ها دستمال و آب می‌فروشم و بعضی وقت‌ها کفش‌ها را پاک می‌کنم.» احمد آرزو دارد که به مکتب برود، اما فقر او را از تحصیل و تعلیم محروم کرده است. با چشمانی پر از امید می‌گوید: «اگر کسی کمکم کند، داکتر می‌شوم و مادرم را درمان می‌کنم
دکتر عبدالغفور آرمان، روان‌شناس، می‌گوید: «افزایش تعداد اطفال خیابانی نه‌تنها برای خود این کودکان، بلکه برای جامعه نیز پیامدهای ناگواری دارد. همچون محرومیت از تحصیل، افزایش جرایم و بزهکاری، و افزایش مشکلات جسمی و روانی
افزایش تعداد اطفال خیابانی یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های اجتماعی کشور است که نیاز به توجه فوری دارد. اگر این معضل به‌درستی مدیریت نشود، نه‌تنها آینده هزاران کودک تباه خواهد شد، بلکه جامعه نیز با بحران‌های بیشتری مواجه خواهد شد. بنابراین، دولت، نهادهای مدنی و جامعه باید با همکاری یکدیگر برای حل این مشکل و تأمین آینده‌ای بهتر برای این کودکان تلاش کنند
